Чёрное дерево – кара агаш –
король лесостепи, её верный страж,
зелёная крона – твоя корона,
а мощные корни – подобие трона.
Хотя ты не строен, и не кудряв,
не очень красив, изрядно коряв,
но ведь жизнестоек, неприхотлив –
природный боец, не садовый халиф.
Совсем не изнежен, не знаешь ласки,
груба землистого цвета кора,
а эти морщины, словно на маске,
рубила стужа, морила жара.
Часто в степи растёшь одиноко,
будто всеми отринут, покинут,
так отшельник живёт ради Бога,
или же Бог ждёт в надежде Богиню.
В ненастные дни с душою открытой
путникам пыльным, озябшим, чумазым,
благословляя, щедро дарил ты
зимою спасение, летом – оазис.
Хотя защищаешь степь от набегов
пустынных песков и снежных метелей,
тебя почему-то нет в стихах иль напевах,
в картинах из масла иль акварели.
Жаль, не избрал предшественник наш
тотемом тебя, кара агаш…
Кров и защитник, убежище, крепость...
Оды мало, тебе нужен эпос!!!
Прим: * кара агаш – чёрное дерево (каз)
|
Далада өскен қара ағаш,
Қажетке ешкім баламас,
Түспесе күні пенделер
Көңіл де бөліп қарамас.
Жел соқсын, боран түтесін,
Топырақ көзді бітесін,
Бәрімен жалғыз алысып,
Өзіңді-өзің күтесің.
Солмайсың қыстың «сызы өтіп»,
Жанбайсың от боп «тыз етіп»,
Тұрсың Сен өскен өлкеңді
Жамадықтардан күзетіп.
Тұрасың желдің өтінде,
Қара ағаш, бірақ, өкінбе,
Қиналғандардың қажетін
Тұрасың өзің бүтіндеп.
Жағдайын жанның табасың:
Боранда - қалқан-панасың,
Шілдеде жанға шаршаған
Көлеңкеңді жаясың.
Адасқанға бағдар боп
Жолына бұрып саласың,
Пенделермен осылай
Табасың әр кез жарасым.
Ешкімге міндет қылмайсың,
Тағдырдың салған наласын.
Осыныңмен, Қара ағаш,
Жапанда өскен дара ағаш,
Алғысын жүрттың аласын,
Есінде елдің қаласың!
Орысшадан аударған Самиғолла Ғалымұлы
|
