Жемчужины казахской поэзии в переводах Гадильбека Шалахметова

Абай Құнанбаев

       Гадильбек ШАЛАХМЕТОВ

Сағаттың шықылдағы емес ермек

Сағаттың шықылдағы емес ермек,

Һәмишә өмір өтпек – ол білдірмек.

Бір минут бір кісінің өміріне ұқсас,

Өтті, өлді, тағдыр жоқ қайта келмек.

Сағаттың өзі ұры шықылдаған,

Өмірді білдірмеген, күнде ұрлаған.

Тиянақ жоқ, тұрлау жоқ, келді, кетті,

Қайта айналмас, бұрылмас бұлдыр заман.

Өткен өмір белгісі – осы сыбдыр,

Көңілді күнде сындыр, әлде тындыр.

Ақыл анық байқаған қылығыңды,

Қу шыққансып қағасың босқа бұлдыр.

Күн жиылып ай болды, он екі ай – жыл,

Жыл жиылып, қартайтып қылғаны – бұл.

Сүйенген, сенген дәурен жалған болса,

Жалғаны жоқ бір тәңірім, кеңшілік қылып.

Что шепчет нам недремлющий брегет

Что шепчет нам недремлющий брегет? –

«Уходит жизнь... Её все меньше, люди…

Вот кончилась минута на глазах,

Была и нет… И больше уж не будет…»

Часы идут и нашу жизнь крадут,

Куда её уносят – Бог их знает,

Не удержать нам реку из минут,

Неумолимо время исчезает.

Чего же ты медлишь? Делай все сейчас,

Лови свой миг любви или прозренья,

Чтобы потом на годы не пенять.

Не упускай же этого мгновенья!

Ах, годы старости – студёная вода,

Часы кружатся льдинами, не тают

И шепчут мне: «Не будешь!... Никогда…»

Часы идут… И внук мой подрастает.

Қадыр МЫРЗАЛИЕВ

          Гадильбек ШАЛАХМЕТОВ

Туған жердің тылсым сырын ұғып көр:

Бұлтын оның бұлт демей бір түбіт дер.

Қарап тұрып мынау шырқау шыңдарға

Қалай төмен боламыз, ей, жігіттер!

Төмен жердің тылсым сырын ұғып көр:

Тұма-бұлақ дариядан үміткер.

Қарап тұрып мынау түпсіз теңізге,

Қалай тайыз боламыз, ей, жігіттер!

Туған жердің тылсым сырын ұғып көр:

Теңіз кешіп, шың басына шығыпты ер.

Көре тұра мынау ұлы даланы,

Қалай кіші боламыз, ей, жігіттер!

Мольбу родной земли постигни!

На горных пиках - тучам стыть,

 И спросят белые вершины:

Трусливым – как ты можешь быть?!

Мольбу родной земли постигни!

Ручьям – морями вечно жить,

И спросят синие глубины:

Бесплодным – как ты можешь быть?!

Мольбу родной земли постигни!

Морей и гор не позабыть,

Ведь спросят степи и пустыни:

Ничтожным – как ты можешь быть?!

Мұхтар ШАХАНОВ

Гадильбек ШАЛАХМЕТОВ

АЛТЫН, КҮМІС ЖӘНЕ ҚАЛАЙЫ    

Шыңғыс Айтмановқа

Пәстеу соғып көркі мазмұнынан,

Бекер болды – ау, мезгілсіз тозды бір ән.

Мыстан құйдық тұлғасын ұлылардың,

Жет бетінде алтынның аздығынан.

Міне, тағы құлашын жазды бір ән,

Көркі осалдық етпегей мазмұнынан.

Сорпа ішеміз қалайы қасықпенен,

Жер бетінде күмістің аздығынан.

Жасық жайлы жасампаз ойға қалып,

Жарар еді кетпесек майдаланып.

Сары шымшық сан рет той бастады,

Бұлбұлдардың аздығын пайдаланып.

Қалайы өтсе күмістің есімімен,

Үйреніппіз қарауға кешіріммен.

Соның бәрі асылдың аздығынан,

Азға зорлық жасаудың кесірінен.

ЗОЛОТО, СЕРЕБРО И ОЛОВО

   Ч. Айтматову.

Вмиг стареют однодневные слова,

Хотя и скроены хитро и гладко.

Из желтой меди льем героев имена,

Потому что золота – нехватка.

Слабой песне путь в забвение – один,

Правда не приходит к нам украдкой

Оловянной ложкой суп едим,

Потому что серебра – нехватка.

О если б, недостойное не прорывалось в мир,

А жизнь была бы честной, пусть и краткой...

Гляжу, уже на праздниках сороки – наш кумир,

Потому что соловьев – нехватка.

Куда же подевались соловьи?

Зачем никчемных называем «гений»?

Восстань, о справедливость!

И верни Естественность Великих откровений!