Шәкәрім Құдайбердіұлы (1858 - 1931) Кетермін, артта жазған сөзім қалар

Кетермін, артта жазған сөзім қалар,
Кейінгі талапты жас қолына алар.
Бірі жөн, бірі теріс айыпты деп,
Таласып өздерінше сынға салар.

 

Табиғи жол өткенді жаңа сынау,
Жаманнан жиіркеніп, жақсыны ұнау.
Дәлелдеуге өлген соң, келмес тілім,
Тіршілікте айтатын сөзім мынау.

 

– Сынау қиын біреудің сынын білмей,
Кетпе өмірін, ортасын көзіңе ілмей.
Ауыр жүк арқалаған жолаушыға
Жағада жүксіз тұрған жанша күлмей.

 

Қайықпен кездім теңіз ауыр күнде,
Қанды оқпын, қатты толқын, қара түнде.
Заманым заманыңа сәйкес келмес,
Сынап көр сол қайыққа сен де мін де.

 

Иесіз өзім кестім кіндігімді,
Зорға аштым тар үңгірде түндігімді.
Өткен өмір жайымды түгел ұқсаң, –
Сонда анық білерсің кімдігімді.

 

Кану я, но будут жить мои стихи,
Молодые все запомнят до строки.
Кто-то с верой примет это, кто-то нет,
Нет, не каждому стихи мои близки.

Так ушедших обсуждаем мы порой,
Все плохое, наносимое молвой,
Отвергаем, чтобы память добрых дел
Не тускнела в стороне его родной.

После смерти отстоять я не смогу
Чувство жизни, что легло в мою строку.
Это мненье в своем сердце сохранив,
Вот что высказать хочу, пока я жив:

Не суди о человеке, не познав,
Не суди, в кругу его не побывав.
И над путником не смейся, тяжкий груз
На свои в дороге плечи не приняв.

Словно в лодке, что на море, - в те года...
Не забыть эпоху эту никогда.
Мое время не похоже на твое,
Если сядешь в эту лодку, что тогда?...

Сам отсек я пуповину, выбрал путь,
Тьму раздвинул, никуда мне не свернуть.
Так что полностью судьбу мою познай,
Верю, что поймешь меня когда-нибудь.

перевод Б. Канапьянова